Australie - Sydney en bezoek Frank

We hebben alle reisverhalen van Azië upgeload, dus nu is het tijd voor een nieuw continent! Hopelijk bevallen ook de reisverhaaltjes van Australië!

Voor de foto's van dit reisverslag kun je de volgende link gebruiken:

https://photos.app.goo.gl/K4inhwZIFgi8O5rN2


Sydney dag 1 - 29 december

Goodbye Asia, hello Australia!

In de ochtend van 29 december kwamen we na een voorspoedige vlucht aan in Sydney! Nadat we onze bagage hadden opgehaald en een simkaartje voor Australië hadden geregeld besloten we met de trein naar de Western Sydney University te gaan. Hier verblijven we namelijk de komende dagen. We konden officieel wel pas vanaf 2 uur inchecken maar we hoopten dat we misschien eerder al in onze kamer konden. De universiteit was nog best een eindje weg, maar gelukkig heeft Sydney erg goed openbaar vervoer! Een collega van Joris die een tijdje geleden in Australië was geweest had hem nog verteld hoe goedkoop het was om hier met het OV te gaan. We schrokken dan ook een beetje toen we op het station van het airport stonden en de rit naar de universiteit zo’n 20 dollar p.p. kostte. Maar na wat onderzoek bleek dat je een airport fee moest betalen als je de trein vanuit het vliegveld wilde nemen van bijna 14 dollar p.p. Dat verklaarde! Als echte gierige hollanders/backpackers zijn we toen naar het eerstvolgende station gegaan en hebben vanuit daar de trein+bus naar de universiteit genomen. Uiteindelijk prijs van de rit: nog geen 4 dollar!

Bij de universiteit konden we na eventjes wachten gelukkig al inchecken. Wel erg leuk om zo’n buitenlandse universiteit te zien. De campus zag er erg mooi, groot en verlaten uit! Iedereen hier heeft nu zomervakantie dus we waren een van de enige aanwezig. We hadden een kamer in een appartement op de campus en die zag er heel erg mooi uit! Alleen was de kamer eenpersoons, met een eenpersoonbedje. Nu hebben we in Azië wel vaker in een krap bedje geslapen, maar aangezien we voor een tweepersoonkamer betaalt hadden wilden we dat toch even navragen. Gelukkig bleken ze nog een andere kamer vrij te hebben, maar die moest nog eerst klaar gemaakt worden. Dus we hebben ons eerst lekker opgefrist en zijn toen naar de stad gegaan en kunnen bij terugkomst hopelijk in onze nieuwe kamer!

De rit naar de stad duurde best lang. De heenweg waren we met de groene lijn gegaan en nu met de rode lijn die er een stukje langer over deed. We waren eerst van plan nog Barangaroo Reserve te bekijken (het park waar we oud&nieuw gaan vieren) maar doordat we een stuk later aankwamen dan gepland hadden we al behoorlijke trek (we hadden ook ’s middags geen lunch gehad) en besloten we eerst naar wat eten op zoek te gaan. Omdat we nog niet goed de weg wisten in Sydney besloten we voor iets bekends te gaan, the Hardrock Cafe. Deze lag ook in de Darling Harbour van Sydney (mooie haven vol met luxueuze restaurantjes, wolkenkrabbers en straatartiesten). Helaas hadden ze niet een menukaart buiten liggen zoals in Azië, dus toen we eenmaal zaten (wel met prachtig uitzicht) schrokken we best wel erg van de prijzen. Dit was wel een ander verhaal dan het uiteten in Azië, de prijs was laat maar zeggen 10x zo duur. We hadden wel erge trek en geen zin om nog naar iets anders op zoek te gaan dus we besloten voor een avondje maar gek te doen en duur te eten. Na het eten hebben we nog eventjes bij een groep straatartiesten gekeken en zijn toen terug naar het station gegaan.

Tegenover het station zat een grote supermarkt (Woolsworth) en hier hebben we mooi wat boodschappen ingeslagen voor morgen (om een beetje te compenseren voor het dure uiteten haha). Bepakt en bezakt keerden we terug naar de universiteit waar tot onze vreugde onze nieuwe kamer klaar was om in te trekken. En als kers op de taart zat deze kamer in een ander appartement waar wij de enige waren. We hadden dus een appartement geschikt voor zo’n 10 personen helemaal voor ons zelf! Dat was lekker luxe! Even verhuizen en toen snel naar bed.

Toen Joris en ik in bed lagen bedacht ik me dat we nog geen tandengepoetst hadden, ondanks dat we erg moe waren en heerlijk lagen jaagde ik Joris toch uit bed en ging er zelf achteraan zodat we nog onze tanden konden poetsen. Joris in de ene badkamer ik in de andere badkamer (we hebben twee badkamers in het appartement!). Ik had amper mijn tandenborstel in mijn mond toen Joris begon te roepen of ik de deur van onze kamer dicht had gedaan. Normaal is dat niet zo’n probleem, maar de deuren van de kamers hier vallen automatisch in het slot en onze sleutel lag in de kamer. Daar stonden we dan, Joris in zijn onderbroek en ik in mijn slaapshirt met al onze spullen (mobieltjes, portemonnee, sleutels) in de kamer opgesloten… Er hing wel een telefoon in ons appartement, maar we wisten niet welk nummer we moesten draaien. Ik ben toen naar onze onderburen gegaan en na een tijdje kloppen deed gelukkig iemand open. Samen hebben we tevergeefs geprobeerd om iemand te bereiken maar niemand nam op. Voor Joris (met zijn nog steeds pijnlijke rug..) en ik zat er dus niks anders op dan onze eerste nacht in Sydney op de bank door te brengen….

Sydney dag 2 – 30 december

Na een ongemakkelijke, rusteloze nacht ben ik ’s ochtends zo snel mogelijk naar de receptie gegaan. Aangezien het zaterdag was had ik een beetje angsten dat die misschien dicht zat. Hij bleek inderdaad dicht te zitten, maar we hadden geluk. Er zat net een meisje buiten die vandaag ingewerkt werd en zij kon ons verlossen! De opluchting was ook groot toen we weer onze kamer in konden. Als eerste zijn we het bed weer ingedoken want we waren allebei aardig kapot van het korte nachtje in combinatie met de jetlag.

Nadat we weer wat slaap ingehaald hadden zijn we weer met de trein naar het centrum gegaan, dit keer om naar het Australian Musuem te gaan. Om daar te komen moesten we een korte wandeling vanaf het station maken, door een mooi parkje heen (Hyde Park). Het parkje was de perfecte picknickplek en we hebben hier ook onze lunch gegeten. Terwijl wij op een bankje van onze boterham zaten te genieten verwonderden we ons over de vogels die in het park huisden. Niks geen duiven zoals bij ons in Nederland. Hier liepen een soort (kleine)reigerachtige vogels rond die helemaal wit waren met een zwarte kop en een hele lange, dunne, kromme snavel. Ze waren erg nieuwsgierig en liepen een paar keer vlak langs ons heen om naar eten te zoeken. Naast deze bijzondere wezens vlogen er nog verschillende bontgekleurde vogels (wij meenden papagaaien) rond.

Na deze leuke lunchstop zijn we het museum binnengegaan. Het museum ging, zoals de naam al zegt, over Australië. En vooral het dierenrijk speelde een grote rol. Zo was er een tijdelijke expositie over mammoets die we als eerste hebben bekeken en was er een expositie die ‘surviving Australia’ heette. Waarschijnlijk raad je het al, maar die ging over de gevaarlijkste dieren uit Australië. Zo hebben we geleerd dat Australië 21 van de 25 meest giftige slangen ter wereld en een boel enge beestjes huisvest. Maar waar we ons wel over verbaasden was dat de meest gevaarlijke en dodelijke dieren eigenlijk heel mooi en onschuldig er uitzagen. Je had namelijk een felgekleurd, fraai uitziend schelpje (maar als je die aanraakt kunnen je ledematen verlamd raken, kan erg onhandig zijn als je in het water bent, haha). Daarnaast heb je ook nog enorm gevaarlijke kwallen en de ‘blue-ringed octopus’ en die is op zijn mooist wanneer hij op zijn dodelijkst is. Zijn naam dankt hij namelijk aan het feit dat hij kleine fel gekleurde blauwe rondjes op zijn lijf kan laten zien, dit doet hij echter alleen wanneer hij zich bedreigd voelt en dus het gevaarlijkst is. Deze blue-ringed ocotpus kan totale verlamming veroorzaken waardoor je waarschijnlijk stikt of door hartfalen overlijdt. En dit angstaanjagende beestje is niet groter dan je handpalm….

Naast deze leerzame expositie hebben we er ook een over dino’s gezien, over de inheemse volken van Australië, een prachtige foto-expositie, en een hele boel opgezette dieren. En er viel nog veel meer te zien, maar helaas sloot het museum om 5 uur en moesten we toen er toch echt uit. Eenmaal het museum uit zijn we wat boodschappen gaan doen voor het avondeten en weer naar de universiteit gegaan. Bij de universiteit hebben we lekker eten ‘gekookt’ (opwarm canneloni met salade) en hebben we daarna op tv de films Jumanji en Scorpion King gekeken. Na dit filmavondje zijn we lekker in bed gekropen, dit keer gelukkig niet op de bank!

Sydney dag 3 – 31 december

Vandaag is het oudjaarsdag! En we wilden zo veel mogelijk uit de laatste dag van 2017 halen! Daarom gingen we vroeg op pad. Met de trein kon je de Harbour Bridge oversteken en vanaf de andere kant terug over de brug lopen. Dit leek ons wel leuk om mee te beginnen. Eenmaal de Harbour Bridge overgestoken zijn we er eerst onderdoor gelopen om naar een uitzichtpunt voor het Sydney Opera House te komen. Bij puur toeval kwamen we zo op een terrein dat was afgezet voor het nieuwjaarsfeest voor vanavond. Een beetje baalden we wel toen we daar stonden, je had namelijk echt PERFECT zicht op zowel het Sydney Opera House als de Harbour Bridge en bovendien was de toegang gratis terwijl wij al kaartjes voor een evenement hadden gekocht. Als we dit toch van te voren hadden geweten.. Maar je gaat ook niet zo maar je kaartjes weggooien, daarom besloten we maar gewoon van het prachtige uitzicht te genieten. De nodige foto’s zijn natuurlijk ook weer geschoten.

Hierna zijn we de brug overgestoken naar het centrum. Daar hebben we een tijdje rond ‘the Rocks’ rondgedwaald en even bijgekomen onder het genot van een lekkere frappucino in een starbucks. Toen we weer op krachten zijn gekomen zijn we met de metro naar de halte bij de supermarkt gegaan waar we laatste boodschappen gedaan hadden. Hier hebben we onze inkopen voor het oudjaarsfeest gedaan en na de metro weer terug genomen te hebben zijn we op pad naar het Barangaroo Reserve gegaan voor het feest van vanavond! Ondanks dat het nog een paar uur duurde voordat het openging leek het ons geen verkeerd idee om alvast plaats in de rij te nemen. De rij was nog erg kort en onze hoop op goede plekken voor het vuurwerk steeg. Terwijl we het ons gemakkelijk hadden gemaakt op de grond hebben we de tijd gedooid met het kijken van wat afleveringen Suits (onze nieuwe wegkijkserie). Onder het kijken raakte het steeds voller en rond 5 uur kwam er plotseling beweging in de massa. Iedereen drong naar voren en wij deden even leuk mee totdat iedereen muurvast stond als een stel sardientjes in blik. We waren zonder nadenken mee naar vorder gedromd maar de poort ging volgens het programma pas op 6 uur open, stonden we daar dan mooi… Maar het lot lachte ons toe want iets voor half 6 deden ze de poorten al open!

Terwijl wij rustig in de rij stonden voor de controle waren de eerste mensen al als een malle naar het park aan het sprinten. Wij wilden ook graag goede plekjes maar we vonden het iets te overdreven om er als een gek naar toe te gaan rennen. Wel zijn we in een snel tempo lopend er van door gegaan. Ter plaatse aangekomen hadden we geluk en konden we een prachtig plekje vinden met perfect zicht op de Harbour Bridge! Dit beloofde een goede avond te worden!

Eenmaal gesetteld op ons plekje werden de lekkernijen voor de avond tevoorschijn gehaald. Als avondeten hadden we een stokbroodje met smeerseltjes, een kaasplankje en wat tapas gehaald, jumm! Genietend van het avondeten zakte de zon steeds verder weg en koelde het ook steeds meer af. Er waaide ook een behoorlijk hard windje wat er voor zorgde dat het nog kouder was. Ik had een korte broek aan en om enigszins warm te worden (ik had al mijn eigen vest en het vest van Joris aan) heb ik toen een vuilniszak over mijn benen heen aangetrokken en dit scheelde erg veel!

In het laatste schemerlicht is Joris op pad gegaan om wat bubbels voor de avond te halen (het was niet toegestaan om zelf alcohol mee te nemen, alleen eten en fris). We wilden het jaar feestelijk afsluiten (en het nieuwe jaar inluiden) met een glaasje champagne. Aangezien een glaasje al $10 ps. kostte besloten we maar gewoon een hele fles halen ($50). Net voor negenen was Joris terug. Net op tijd! Want in Sydney hebben ze twee keer een vuurwerkshow, vanzelfsprekend om 12h maar ook om 9h. Dit wordt de kids show genoemd omdat de kleine kinderen die niet tot 12h op kunnen blijven zo ook nog vuurwerk kunnen zien. Nou kids show of niet, het vuurwerk was prachtig! Vanaf twee boten werd knaller na knaller de lucht ingeslingerd. Dit beloofde nog wat voor het vuurwerk van middernacht!

Na het negen uur vuurwerk vertrokken al verschillende gezinnen met kleine kinderen, maar hun plekken werden net zo snel weer ingenomen. Iedereen wilde immers graag de beste plekken met het mooiste uitzicht. Ook rond ons plekje was alles al volgebouwd. Tijdens het wachten was een Brits meisje voor ons vrolijk aan het dansen samen met het stel naast haar en ze leek meer mensen te willen uitnodigen. Toen ze mij in haar vizier kreeg werd ik geïnstrueerd om ook mee te komen doen.
Na mij werden nog verschillende andere mensen overeind getrokken totdat er een redelijke groep een beetje ongemakkelijk maar wel vrolijk met elkaar te dansen stond. Ik raakte hier aan de praat met een meisje uit Zuid-Afrika die samen met haar ouders en broer naast ons zat op de heuvel. Samen hebben we wat gekletst over de connectie tussen Zuid-Afrika en Nederland en hoe het er bij beiden thuis was. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ook Joris in gesprek was met haar broer en ouders.

Het dansen, en voornamelijk praten, maakte dorstig en dit keer was het mijn beurt om op pad te gaan voor wat drinken. We hadden nog de fles champagne maar we wilden nog wel genoeg voor middernacht bewaren. Na een hele poos in een hele lange rij gewacht te hebben kon ik terugkregen met twee biertjes.

Joris en ik waren allebei weer in gesprek verwikkeld geraakt met de mensen om ons heen maar in een keer werd ik door Joris terug geroepen, het was bijna 12 uur….! Samen met de hele massa mensen hebben we afgeteld tot het nieuwe jaar, dat was wel heel erg vet. En klokslag 12 uur barstte het vuurwerk los! En het was gewoonweg grandioos! Met open mond hebben we toegekeken en het was echt genieten. Na de vuurwerkshow liep het redelijk leeg maar er bleven ook nog genoeg mensen over. De band speelde nog tot 1 uur dus we zijn naar voren gelopen en hebben daar een paar dansjes gewaagd. Iets voor 1 zijn we moe maar voldaan teruggekeerd naar ons appartementje.

Een gelukkig 2018 gewenst allemaal! Wij hebben genoten van 2017, het was echt een waanzinnig jaar waarin we fantastische dingen beleefd hebben. We kijken nu al uit naar de nieuwe avonturen die 2018 ons gaat brengen! Happy New Year!!!

Sydney dag 4 - 1 januari

Aangezien we gisteravond wat later in bed lagen hebben we vanochtend lekker uitgeslapen. Daarna zijn we kalm aan wezen douchen en ontbijten. Toen we met alles klaar waren zijn we de deur uit gegaan richting Bondi Beach! We twijfelden of het heel rustig zou zijn omdat het 1 januari was, of juist heel druk. Onderweg er naar toe kwamen we al snel erachter dat het die tweede was, bussen stopten niet eens meer omdat ze zo vol zaten. Gelukkig stapten wij heel vroeg in het traject al op en konden we zonder moeite met de eerste bus mee. De mensen bij de verdere haltes hadden wat minder geluk. Joris raakte in de bus aan de praat met een Nederlands meisje, zij was de bus nog net in gekomen maar haar vrienden stonden allemaal nog bij de halte. Zij vroeg ons of wij ook onze Unox mutsen mee hadden genomen. Unox mutsen? Hoezo dat dan vroegen wij ons af. Op haar beurt keek zij ons weer verbaasd aan, gingen wij ook niet naar Bondi voor de nieuwjaarsduik? Bleek dat er een groot evenement was georganiseerd voor alle Nederlanders in Sydney om een nieuwjaarsduik te houden in Bondi Beach. Dat was natuurlijk wel leuk om aan mee te doen.

Op Bondi Beach aangekomen zochten wij een plekje en hielden de andere Nederlanders goed in de gaten (die waren makkelijk te spotten door de oranje Unox mutsen). Zelf wisten we ook nog twee mutsen op de kop te tikken. Na eventjes wachten was het zo ver, tussen twee rijen pionnen verzamelde de hele ‘Unox’ menigte en onder luid gejuich rende iedereen het water in.

Dat was wel erg lachen om te doen. Het water zelf bij Bondi Beach was een beetje vies en niet echt om te zwemmen, dus na de nieuwjaarsduik zijn we redelijk snel er weer uitgegaan. Na wat relaxen op de handdoek hadden wij Bondi Beach ook wel weer gezien, het was leuk om dit beroemde strand mee te maken maar de andere stranden waar wij tot nu toe zijn geweest zijn wel vele malen mooier en stukken rustiger.

Voordat we weer terug gingen naar ons appartementje hebben we eerst nog wat boodschapjes voor ons avondeten gehaald. Ze verkopen bij de supermarkten hier hele geroosterde kippen dus daar hebben we er een van mee genomen. Vanuit Bondi was het nog een best lange rit terug naar huis. Wij waren niet de enige die wilden vertrekken en het was erg moeilijk om in een bus te komen. Uiteindelijk is het ons toch gelukt en konden we terug naar huis.

In ons appartementje hebben we een lekker maaltje van de kip gemaakt en daarna Beverly Hills Cop op tv gekeken. Na deze humoristische film zijn we lekker in bed gekropen. Morgen gaan we onze campervan ophalen en kan onze roadtrip langs de oostkust beginnen!

Reisdag naar Frank – 2 januari

Vandaag gaan we onze campervan ophalen en de planning is daarna om naar Frank en zijn gezin te gaan. Frank is de neef van mijn (Charlotte) vader en woont sinds zijn 5e in Australië. Op het moment woont hij iets meer dan een uurtje rijden van Sydney af en wij vonden het een leuk idee om onze campervan trip bij hun te beginnen.

In de ochtend zijn we redelijk bij tijd opgestaan omdat we onze spullen nog moesten inpakken. Stipt 10 uur hebben we uitgecheckt en zijn we op pad gegaan naar het camperverhuurbedrijf. Daar kwamen we rond half 12 aan. Onze hoop was om rond 1 uur op pad te gaan, maar al snel werd duidelijk dat dit niet zou gaan gebeuren. Overal (zowel binnen als buiten) stonden mensen te wachten. Nadat wij ons gemeld hadden kon ook het wachten voor ons beginnen. Ik werd nog eventjes zoet gehouden met het feit dat er een kast stond waar je gratis spullen kon pakken die andere kampeerders neer hadden gelegd, maar het verbleekte het feit dat het een lange dag zou worden niet. Van een groep Nederlanders die naast ons staat vingen we op dat zij al 4 uur aan het wachten waren….

Het wachten zijn we doorgekomen met het kijken van een aantal afleveringen Suits die Joris (gelukkig!) op zijn telefoon had gedownload en daarnaast hebben we wat gelezen en gepuzzeld. Het bedrijf was wel zo vriendelijk om ons met drinken en broodjes te voorzien dat je buiten kon pakken. Zo kwamen we het wachten nog redelijk gemakkelijk door.

Ondanks dat we het wachten niet heel erg vonden waren we toch wel opgelucht toen we na 6 (!) uur eindelijk aan de beurt waren. De mevrouw begroette ons heel vriendelijk, maar al gauw bleek dat dit schijn was toen ze ons hardnekkig een verzekering probeerde te verkopen. Met heel veel onbegrijpelijke berekeningen legde ze ons uit dat we dan voordeliger uit waren. Op een gegeven moment waren wij compleet de kluts kwijt en hebben we maar toegestemd met de verzekering. Terwijl we terug liepen naar onze plek om opnieuw te wachten totdat onze campervan klaar werd gemaakt zat dit toch niet helemaal lekker. Ik ben daarom terug naar haar gegaan om te vragen of we het nog konden omdraaien, dit kon gelukkig nog. Daarna was meteen ook het laatste restje vriendelijkheid er vanaf en was de verkoopster zichtbaar geërgerd.

Die vriendelijkheid bleek bij heel Apollo (het verhuurbedrijf) een beetje te ontbreken. Want toen we na weer een poos wachten eindelijk ons busje kregen was deze compleet niet zoals we hem verwacht hadden. Ze hadden meerdere Hippie busjes (het soort wat wij hadden besteld) op hun terrein staan en wij hadden alvast gespiekt en die zagen er allemaal erg goed uit. Wat nu op ons af kwam rijden leek helemaal niet op de busjes die ze op hun terrein hadden staan. Toen we het busje open deden bleek de inhoud ook niet veel beter, het leek net alsof alles erin gesmeten was. Ook de uitleg was zeer ondermaats. Nadat ze had aangewezen waar de tankdop zat en wij het formulier hadden ondertekend wilde de dame die het busje leverde al meteen weglopen. Aangezien ons was verteld dat we moesten controleren of alles compleet was vroeg ik aan haar of dat niet nog moest gebeuren. Het antwoord luidde nee, zij had dit gedaan en het was voor ons niet nodig. Nadat we met licht afgrijzen naar de puinhoop in het busje hadden gestaard besloten we na enig weifelen dat dit toch echt niet kon. We hebben niet een hele hoge lat qua eisen, maar als je 10 maanden eerder een busje hebt besteld, 7 uur hebt moeten wachten en daar ook nog $100 voor hebt betaald mag je wel wat meer verwachten vonden wij. Joris kaartte dit aan bij de dame die al bezig was met weglopen, zij vertelde dat hij best om een ander busje mocht vragen maar dat het antwoord toch nee zou zijn. We vroegen ook meteen hoe het dan zat met al die mooi uitziende Hippiebusjes die op het terrein stonden en als antwoord mompelde ze dat die voor een duurder tarief werden verhuurd en dat je die alleen kon krijgen als je de luxe variant had geselecteerd (dit heb ik later nagevraagd en het bleek complete onzin te zijn, er is maar 1 tarief en 1 variant die je kunt selecteren). Met het laatste beetje energie wat we nog hadden is Joris toen toch weer naar binnen gegaan om te vragen of er niet een ander busje beschikbaar was, waar het antwoord ook simpelweg nee was.

Het was dan ook niet heel gek dat we met een redelijk naar gevoel wegreden. Ondanks dat we hadden geprobeerd om nog wat te regelen hadden we toch het gevoel alsof we bedonderd waren. Gelukkig verdween dit gevoel al wat meer toen we eenmaal onderweg waren, want nu zagen we echt het eerste uitzicht van Australië! Zelfs het landschap langs de snelweg was al prachtig. Nadat we nog een korte stop hadden gemaakt om een kleinigheidje voor Frank en zijn familie te halen vervolgden we vlug onze weg, aangezien we een behoorlijk aantal uur later dan gepland aan kwamen.

Eenmaal bij Frank aangekomen werden we met open armen ontvangen. Naast Frank zelf werden we begroet door zijn vrouw (Allison), twee van zijn kinderen (Brad en Sarah), de zus van Allison en haar man (Elaine en Bruno) en de ouders van Allison (Jack en June). Een heel huis vol dus! Gelukkig hebben ze genoeg ruimte in hun huis, want wat een keet zeg! Het leek wel een villa, op een prachtige afgelegen locatie. Na een korte voorstelronde konden we meteen aanschuiven voor het diner. Ons was een echt Aussie barbecue beloofd en deze stelde niet teleur, het leek meer op een kerstdiner dan een barbecue en er was eten in overvloed! Het was een erg gezellig diner en vooral om Jack moesten we erg lachen. Hij is namelijk stokdoof en schreeuwt daarom soms een beetje. Zo ook toen hij zijn vrouw vroeg of ze ook zo lekker gedoucht had die ochtend. Daar hebben we allemaal smakelijk om moeten lachen. Na het heerlijke diner volgde er een nog heerlijker toetje: meringue met vers fruit en ijs, jumm!

Na het eten hebben we nog een tijdje gezellig wat gepraat, maar we waren redelijk moe van de lange dag en zijn op tijd naar bed gegaan. Morgen laat Frank ons de omgeving zien en daar moeten we ook genoeg energie voor hebben!

Dag 1 Frank – 3 januari

Het leek wel de missie van Frank en zijn familie om ons even wat vet te mesten. Want na het overheerlijke diner van gisteravond bestond het ontbijt van vandaag uit pannenkoeken met toppings (stroop, vers fruit en.... IJS!). Ik geloof dat ik nog nooit ijs als ontbijt heb gehad, maar als echte liefhebber kon ik dit natuurlijk niet weerstaan.

Met het stevige ontbijt achter onze kiezen en warm aangekleed (het was warempel fris in dit gebied) gingen we samen met Frank, Brad en Sarah op pad. Als eerste zijn we naar een uitkijkpunt gegaan waar je prachtig over het gebied uit kon kijken en hebben daar een kleine wandeling gemaakt. Tijdens de wandeling hebben Frank, Brad & Sarah ons veel over de natuur weten te vertellen en dit was erg leuk en leerzaam! Hierna zijn we doorgereden naar een ander uitkijkpunt waar ook veel Hanggliders (een soort grote vliegers waarmee je van een berg afspringt en rond zweeft) vertrekken. Je had vanaf hier perfect zicht op de beroemde ‘ Hanging Bridge’, dit was een brug die eigenlijk aan de berg hing en is erg beroemd omdat ze daar vele autoreclames opnemen. Ondanks dat het weer niet optimaal was, stelde het uitzicht absoluut niet teleur. En met zo’n actievere dag was wat koeler weer zeker niet onaangenaam. Na deze twee uitkijkpunten hebben we een kleine wandeling gemaakt om bij een watervalletje te komen. Onderweg spotte Frank nog een aal in een beekje (waarbij het mij als de enige niet lukte om hem goed te zien). Na deze waterval hebben we nog een aantal andere watervallen bezocht vanuit prachtige uitkijkpunten. Ik kan hier wel meer over gaan uitwijden, maar je kunt het beste gewoon de foto’s bekijken!

Na de watervallen was het tijd voor de lunch. Onderweg hadden ze ons al steeds opgewarmd met verhalen over de overheerlijke famous Aussie pies en nu mochten we deze gaan proberen bij een pie shop! Joris had een steak, bacon & cheese pie (biefstuk, spek & kaas) en ik een chicken, leek & camanbert (kip, prei & camanbert) pie. Ze hadden geen woord over de pies gelogen, want beide smaakten heerlijk! Naast hartige pies verkochten ze ook nog zoete pies en daar hebben we er ook allemaal een van gehaald als toetje. Ik een lemon tart (citroen taartje) en Joris een cherry&cream (kers met slagroom) pie. Ik vond deze misschien nog haast wel lekkerder dan de hartige pies, maar ik ben dan ook een echte zoetekauw.

Na de lunch vertelde Frank dat oom Kees (zijn vader en de broer van Anna, mijn oma) en zijn vrouw Jolanda niet ver hier vandaan woonden en of ik het misschien leuk vond om die even op te zoeken. Dat leek mij wel een leuk idee dus we zijn daar onderweg gestopt om een kopje thee te drinken. Oom Kees en Jolanda waren allebei erg aardig en we kregen bij de thee zowaar Nederlandse boterkoek en speculaas! Ondanks dat we net de pies achter de kiezen hadden konden we dit natuurlijk niet afslaan! Het was erg grappig om deze geemigreerde Nederlanders te ontmoeten, ondanks dat ze al jaren niet meer in Nederland woonden hoorde je nog steeds duidelijk het Nederlandse accent en spraken ze soms een mengeling van Engels en Nederlands.

Het was een kort maar gezellig bezoekje bij mijn verre familie, maar we hadden een volle planning en we moesten weer door naar de volgende stop! Dit was nog een viewpoint waar we nu vanuit de andere kant op de beroemde brug keken. Dit was ook meteen de laatste stop aan deze kant van het gebied en we moesten voor onze allerlaatste stop van de dag eerst een eind terug rijden. Ik kon natuurlijk niet wakker blijven en ik had amper mijn ogen dicht of we waren er al weer (voor mijn gevoel dan).

Onze laatste stop was een blow hole, dit is een gat in de rots bij de kust die met de zee verbonden is. Wanneer de golven krachtig genoeg zijn slaan deze in dat gat en spuit het water omhoog (net als het blaasgat van een walvis, vandaar de naam blow hole). We hadden geluk want de golven waren meer dan krachtig genoeg en om de paar minuten spoot er weer een golf water omhoog. Daarnaast was het ook heerlijk om even aan de kust uit te waaien. Na deze blow hole was het tijd om terug naar huis te keren na een fantastische dag. We hebben dankzij Frank en zijn kinderen zo goed als alle hoogtepunten in de omgeving in een dag weten te zien, wat we zelf nooit hadden gered, en het was een erg gave dag!

Thuis aangekomen waren Allison, Bruno en Elaine al bezig met de voorbereidingen voor het avondeten: zelfgemaakte pizza! Terwijl de rest druk bezig was met de pizza’s beleggen hebben wij even rustig gezeten en een praatje met Jack en June gemaakt. (Die moeten wel voor elkaar bestemd zijn met zulke bijpassende namen!).

Er waren genoeg pizza’s gemaakt om een heel weeshuis te voeden en we konden onze buikjes weer helemaal rond eten. Wel met een klein gaatje voor het toetje overgehouden: huisgemaakt appeltaart met vanille ijs! Na het avondeten hebben we weer even gezellig gezeten en zijn toen weer redelijk op tijd naar bed gegaan!

Dag 2 Frank – 4 januari

We begonnen de dag met een klein beetje uitslapen (half 9 / 9 uur) en een iets bescheidener ontbijtje dan gisteren. Hierna zijn we wat nog gebruikt gemaakt van de wasmachine en zijn we naar onze campervan gaan kijken. Aangezien alles overhoop lag toen we hem kregen zijn we eerst begonnen met te inventariseren. Ook Frank hielp ons met het controleren van de motor en andere technischheden (gelukkig maar want wij hebben daar geen flauw benul van). Zo bleek het oliepeil veel te laag te zijn en heeft hij dat voor ons bijgevuld. We zijn de gehele ochtend bezig geweest met alles uitzoeken en opnieuw inpakken. Toen we alles redelijk op de rit hadden hebben Sarah en Frank ons meegenomen naar een tweedehandswinkel waar Sarah werkte. Daar hebben we o.a. badmintonrackets, een rugbybal en wat kampeerhandigheidjes gekocht. Eenmaal terug hebben we nog een keer van de gastvriendelijkheid van Frank en zijn gezin genoten en een heerlijke lunch gehad. Nadat we onze buikjes vol hadden gegeten was het tijd om op pad te gaan naar onze eerste echte kampeerlocatie: the Blue Mountains!