Dagje Pai en onze eerste kennismaking met Myanmar

Hallo allemaal,

Hier volgt dan alweer een reisverslag van ons. In dit reisverslag hebben we onze superdag in Pai beschreven en de twee lange reisdagen richting Myanmar. Ook hierbij hebben we weer een fotoverslag (dit keer een kleintje) en die kun je vinden via de volgende link:

https://photos.app.goo.gl/Sbwm6nMv23UeaDBS2

Veel leesplezier!

Pai dag 1/1 – 23 oktober

Tussen 06:30 en 07:00 zouden we opgehaald worden door het reisbureau en stipt 06:30 stonden ze voor de deur. Na het ophalen van onze mede passagiers moesten we op het grote busstation overstappen op een ander busje en toen konden we richting Pai. Ik kon wederom mijn ogen niet openhouden en we waren amper op weg toen ik al in slaap was gevallen. Na een poosje rijden werd ik wakker omdat ik zo heen en weer werd geschud. Toen ik naar buiten keek zag ik dat we inmiddels in de bergen reden over een heel kronkelig weggetje, de ene na de andere haarspeldbocht volgden elkaar. Meerdere passagiers werden er behoorlijk misselijk van, ik gelukkig niet, ik denk dat ik tijdens het slapen er al een beetje gewend aan was geraakt. De kleine tussenstop die we maakten was voor velen ook geen overbodig luxe. Een jongetje dat met ons meereisde snelde meteen met zijn moeder richting de toiletten. Ook Joris was een beetje misselijk geworden en vroeg om een reispil. Net toen we weer vertrokken vroeg hij om nog een tweede voor de zekerheid, toen hij die op had bekeek ik de strip van de reispillen wat beter. Ik kwam er toen achter dat ik in plaats van de reispillen steeds de paracetamol had uitgedeeld, geen wonder dat ze vorige keer niet hadden geholpen haha. Snel heeft Joris toen nog een reispil achter de paracetamol aan genomen, we waren echter al op pad en het eerste kwaad was al geschied.

3 uur en 372 bochten verder (heus waar, de weg telde precies zo veel bochten) kwamen we eindelijk in Pai aan! Pai kwam ons meteen al heel prettig over, het was een bergdorpje waar voornamelijk backpackers komen en er hing een hele relaxte sfeer. Als eerste zochten we ons hostel op, we konden nog niet inchecken maar wel onze backpacks dumpen. Omdat Joris zich nog steeds niet helemaal lekker voelde zijn we daarna eerst wat gaan eten zodat hij een beetje tot rust kon komen. Het eten hielp gelukkig en de misselijkheid was zo goed als over. We hadden wat informatie over Pai gelezen en eigenlijk werd overal aangeraden om een scootertje te huren en op die manier de omgeving rond Pai te ontdekken. Dat leek ons een heel leuk idee! In Pai werden om de haverklap scooters verhuurd dus het was niet lang zoeken totdat we eentje vonden met een goede prijs. Gehelmd namen we samen plaats op het scootertje om richting het hostel te tuffen. Hier konden we inmiddels inchecken en hebben we onze zwemkleding onder onze kleren aangetrokken.

We hadden onder het eten al een kleine route uitgestippeld van wat we in de buurt van Pai konden zien/doen. De eerste stop werd een uitkijkpunt: Yun Lai Viewpoint. Het viewpoint was zo’n tien minuutjes rijden vanuit Pai en was al meteen een goede test voor het scootertje. We moesten namelijk om bij het uitkijkpunt te komen een hele steile bult oprijden. Dit was echter net iets te veel gevraagd van onze scooter en net voor de top moest ik afstappen omdat hij het niet redde om met twee man de bult op te rijden. Ook al was het maar een klein stukje lopen, toch kwam ik hijgend boven. Mijn inspanning werd echter wel beloond, het viewpoint was prachtig! Je kon over de hele vallei uitkijken.

Na even van het prachtige uitzicht hebben te genoten begon het zachtjes te regenen, voor ons was dit het teken om weer verder te trekken. We kwamen zo goed als droog aan bij de volgende stop, een watervalletje. Het initiële plan was om hier te gaan zwemmen, het was echter best afgekoeld en we hadden het allebei een beetje koud waardoor we besloten om het duikje niet te nemen. Na de waterval wisselden we om op de scooter, ik zou naar de hotsprings rijden. Al snel bleek dat ik precies het goede moment om, om te wisselen had gekozen, zodra ik weg reed barste de regen compleet los. Door de wind ving ik de nattigheid op en Joris kon mooi achter mijn rug schuilen. Binnen enkele seconden was ik dan ook doorweekt. We besloten om eventjes te schuilen en daarna door te rijden. Het was weer een typische tropische regenbui, want na enkele minuten was de hoosbui alweer voorbij en konden we door rijden naar de hotsprings.

De regen was me niet in de koude kleren gaan zitten (of eigenlijk juist wel) en ik was behoorlijk verkleumd geraakt, even badderen in de hotsprings klonk dan ook wel erg lekker! Het was echter eventjes zoeken hoe we er moesten komen, maar na een poos rijden zagen we gelukkig de afslag erheen. De hotsprings lagen midden in het national park en bij de ingang moesten we eerst toegang tot het park betalen, waarna we door konden. Al snel werd het een behoorlijke uitdaging voor ons scootertje. Hele steile hellingen wisselden af met hele steile dalingen. Bij de eerste echte hele steile helling stonden halverwege al twee auto’s vast, terwijl ik die probeerde te ontwijken gleed het achterwiel van de scooter weg, waardoor wij ook genoodzaakt waren te stoppen. Naast dat de heuvel heel erg steil was, was die ook nog heel erg glad. Hierdoor kon ik de scooter bijna niet meer houden die achteruit gleed, maar gelukkig nam Joris hem snel van mij over en kon die hem tegenhouden. Met enige moeite wist Joris hem ook naar boven te rijden terwijl ik tegen de heuvel op liep. Na de steile heuvel wachtte ons het volgende avontuur, namelijk de afdaling! Met het hart in de keel zat ik achterop de scooter terwijl we zo voorzichtig mogelijk naar beneden reden. We konden ook niet te langzaam rijden want je had de vaart nodig om weer tegen de volgende helling op te kunnen rijden. Na een paar spannende momentjes arriveerden we bij de hotsprings! Hier moesten we nogmaals toegang betalen, maar toen konden we wel genieten van een lekker warm natuurbadje. Het leuke aan deze hotspring was dat die echt helemaal in de jungle lag, je had ook geen muren die het afbakende maar gewoon bomen en planten, een soort jungle jacuzzi.

Wederom was het de regen die voor ons het teken was om door te gaan. Na even klungelen met aankleden in de modder rondom het water waren we ‘good to go’! Als laatste wilden we naar de Pai canyon gaan. Om hier te komen moesten we een eindje rijden en kwamen we door Pai zelf heen. Aangezien we door de regen overal iets korter waren gebleven dan gepland hadden we nog tijd genoeg en besloten we om eerst even langs ons hostel te gaan om droge kleren aan te trekken en onze mobieltjes even op te laden zodat we nog gebruik van Google Maps konden maken.

De Canyon was erg mooi, je kon er ook leuke klautertochtjes over maken. En we hadden gelezen dat het echt heel mooi scheen te zijn bij zonsondergang. Het werd echter zo druk met alle toeristen dat voor ons de zin er een beetje af ging om op te zonsondergang te wachten. Wel was het toen het nog wat rustiger was heel vet om de kloof te zien. Wederom had je weer een prachtig uitzicht over de vallei!

Na de kloof hebben we nog even gerelaxed op onze kamer en zijn toen het stadje ingedoken. Joris had gelezen dat hier iedere avond een markt was die wel een beetje weg had van de Sunday walking market in Chiang Mai. Het marktje stelde niet teleur! Overal waren eetkraampjes en de een had nog lekkerdere dingen dan de ander. Het was dan ook een moeilijke keuze waar we wat zouden halen. Uiteindelijk zijn we met een avocado-tomaat bruschetta begonnen, gevolgd door een ribje en een groente-kipspiesje en als afsluiting weer een overheerlijke chocolade banaan roti! Verzadigd van al het eten hebben we nog een beetje rondgelopen en wat kraampjes bekeken en daarna zijn we op tijd naar bed gegaan.

Reisdag 1/2 – 24 oktober

Vandaag hebben we een lange reisdag voor de boeg! Daarom begonnen we de dag met een stevig ontbijtje. Het tentje waar we gisteren gebruncht hadden was erg lekker en ook nog recht tegenover het busstation dus we zijn hier weer gaan zitten. Ik had de banana pancakes met chocoladesaus en Joris had french toast (eigenlijk gewoon wentelteefjes). Met een reispil als toetje waren we klaar voor de 372 bochten naar Chiang Mai!

Iets later dan gepland vertrokken we, niet lang nadat we vertrokken waren begon het te regenen. Schijnbaar had het ook behoorlijk heftig gewaaid, want onderweg was de helft van de weg geblokkeerd door een omgevallen boom. Bij hetzelfde punt als gisteren hielden we weer kort pauze en hebben we wat meloen gehaald bij een kraampje. Na weer zo’n 3 uur rijden kwamen we opnieuw in Chiang Mai aan rond 11 uur (mede door het innemen van de juiste pillen was de terugrit een stuk beter te doen!). Onze bus zou pas om 13:10 vertrekken dus we hadden ruim de tijd. Dit kwam goed uit want we moesten even zoeken voordat we de goede plek hadden waar onze bus zou vertrekken. Nadat we dit hadden gevonden hebben we ons comfortabel gemaakt op de tweede verdieping van het busstation. Hier was bijna niemand, had je relaxte zitstoelen en was er airco: ideale wachtplek dus! Joris ging op pad om wat eten te halen en ik haalde mijn e-reader weer tevoorschijn. Na een poosje kwam Joris terug met wat vers fruit (watermeloen en ananas, jumm!) en een ice mocha. Dit is mijn nieuwe favoriete drankje, het is een mix van chocolademelk en koffie en dan koud, ideaal als je een beetje wakker wilt blijven maar geen koffie lust!

Vanuit onze wachtplekken konden we mooi uitkijken op het busstation en de plek waar onze bus zou vertrekken. Iets voor een zijn we richting de halte gelopen ondanks dat we onze bus nog niet zagen. Daar kregen we te horen dat onze bus 40 minuten vertraging had, dus toen zijn we maar weer terug naar de 2e verdieping gegaan. Ongeveer een uur later zagen we onze bus eindelijk aan komen rijden en nog een keer tien minuten later vertrokken we!

De bus was tot onze verrukking redelijk luxe en het was dan ook een prettige busrit. Het enige nadeel was dat het gewoon zo’n vreselijk lange rit was. In totaal duurde de busrit zo’n 7 uur. Rond 9 uur ’s avonds kwamen we in Mae Sot aan. Aangezien de grensoversteek toen al dicht zat hebben we via Agoda een motel in de buurt gevonden. Twee meisjes die bij ons in de bus zaten wilden ook de oversteek naar Myanmar maken en aangezien zij zelf geen internet hadden om een hostel op te zoeken liepen zij met ons mee naar het motel toe. Dit bleek een goede keus te zijn want het motel was maar zo’n 10 minuutjes lopen vanaf het busstation en de kamers zagen er erg mooi uit. Het was even een gedoe voordat we de kamers daadwerkelijk konden boeken want de jongen die bij het hostel zat kon geen woord Engels en moest eerst zijn baas bellen zodat die als tolk kon fungeren. Maar daarna konden we na een fijne douche heerlijk in ons verse bedje kruipen !

Reisdag 2/2 – 25 oktober

Vandaag is reisdag nummer twee en waarschijnlijk is deze nog zwaarder en langer dan die van gisteren. Ons plan is om redelijk op tijd richting de grensovergang te gaan en vanaf daar kijken wat onze opties zijn om verder te reizen binnen Myanmar. We hadden ons natuurlijk al wel een beetje ingelezen, maar het was allemaal een beetje vaag dus we zullen het wel zien. Voordat we de grens over gaan wilden we nog graag een lekker ontbijtje naar binnen werken en we zijn dan ook bij een Thais tentje gaan zitten bij de grensovergang. De communicatie in dit tentje verliep niet heel voorspoedig en met een beetje steenkolen Engels van beide kanten besloten we allebei een Amerikaans ontbijt te bestellen (twee toast, twee gebakken eieren, ham, bacon en twee worstjes, waarbij lot er één zonder ei bestelde). Dit was overigens ook de enige keus in het tentje, want van de uitgebreide menukaart bleek niets op voorraad te zijn. Dat ze de Engelse taal niet helemaal machtig waren bleek uit een t-shirt dat een oud vrouwtje in het tentje aan had. Op het shirt stond namelijk in grote letters gedrukt “I pee in the shower”, haha. Na een kleine vijf minuten wachten viel ons ontbijtje op zijn zachts gezegd erg tegen (vooral die van Lot). Er was namelijk ook geen bacon, ham en worst aanwezig en zo kreeg lot alleen droog toast met daarbij condensed milk, haha. Met pijn en moeite hebben we toch maar wat naar binnen gewerkt en gelukkig hoefde we niet de volle pond te betallen.

Na het “ontbijt” was het tijd om de grens over te gaan en dit liep net zo “soepel” als ons ontbijt. Er werd namelijk gevraagd naar onze departure card (deze hadden we gekregen bij onze vlucht naar Bangkok), maar deze was al niet meer in ons bezit. Gelukkig konden wij een nieuwe afhalen en deze invullen met daarbij de opmerking dat dit alleen voor deze ene keer was. Na dit voorval verliep alles gelukkig volgens plan en bleek het een makkelijke grensovergang te zijn. Zodra we aan de Myanmarese kant kwamen werden we erg vriendelijk begroet door een man die ons gelijk een van de lokale lekkernijen gaf (smaakte erg goed en proefde een beetje als een oliebol). Hij hielp ons ook met het invullen van de papieren en was eigenlijk een hele goede zakenman. Na de hulp schoof die mij namelijk een visite kaartje toe met de boodschap dat hij een klein reisbureautje had. Nadat er een paar foto’s waren gemaakt en alles gecontroleerd was mochten we dan eindelijk Myanmar in, land nummer 2!! En de eerste plaats die we aandoen is de plaats Myawaddy, de stad aan de andere kant van de grens.

Ons plan was om meteen door te reizen naar de voormalige hoofdstad Yangon (of de koloniale naam Rangoon). We wisten echter niet hoe we dit het beste konden doen en hoe laat de bussen zouden vertrekken. Daarom zijn we naar onze zakenman van de grens gegaan (hij was tenslotte ook erg vriendelijk) en hebben hier om wat informatie gevraagd. We hadden twee keuzes: We konden nu meteen gaan met een Mini-van of we konden wachten tot 17:00 uur en met een grote bus gaan (het was nu 11:00 uur). Aangezien de tweede optie drie keer zo goedkoop was zijn we voor die gegaan. Na het regelen van de bus tickets hadden we nog erg veel tijd over om Mywaddy te ontdekken en het een en ander te regelen. Als eerste hebben we geld gepind en gezien de enorme inflatie een enorme hoeveelheid (150.000 Myanmarese Kyvat). De koers is op het moment ongeveer 1.500 Kyvat ten opzichte van € 1. Vervolgens hebben we eerst internet geregeld voor Lot’s mobiel en hebben we lekker fruit gehaald. We merkten meteen dat we in een ander land waren, want het was een stuk chaotischer en viezer en bovendien was er geen 7eleven te bekennen… (7eleven is een Aziatische supermarkt die je op ongeveer elke hoek zag in Thailand). Verder zagen we ook niet echt restaurantjes en cafeetjes en was het voor ons echt een beetje zoeken.

Na een tijde rond slenteren kwamen we uiteindelijk uit bij een tentje wat met een grote fantasie leek op een klein bakkerijtje. Hier hebben we wat te drinken besteld, het was namelijk echt enorm warm en wij hadden de behoefte om gewoon ergens te zitten. Verder waren we er ook achter gekomen dat Myawaddy geen bijzondere stad is en dat er eigenlijk niets te bezichtigen was. We hebben dan ook uiteindelijk ruim 2 uur hier gezeten en op aandringen van Lot ook nog een ijsje genomen. De eerste twee smaken waren echt heerlijk, maar lot had ook geel ijs uitgekozen in de hoop dat het banaan of vanille was. Dit bleek echter de smaak durian te zijn (een sterk ruikende vrucht die ze tot nu toe overal verkopen) en zelfs de grootste ijsfanaat in de wereld (lot dus) kreeg dit ijs niet weggewerkt. Om de tijd te doden hebben we nog een aantal spelletjes gedaan waaronder een potje schaak (uiteraard was ik weer de winnaar, haha) en hierna zijn we weer op pad gegaan.

We hadden namelijk wel trek gekregen en wilden eigenlijk iets eten voordat we in de bus gingen zitten voor een erg lange rit (ditmaal maar liefst 12 uur). We konden echter maar geen restaurant of café vinden en ook het streetfood sprak ons niet echt aan. Daarom zijn we op een gegeven moment weer richting onze zakenman gelopen en hebben hem om advies gevraagd. Hij vertelde dat er op twee minuten lopen een tentje was waar je lekker kon eten en bracht ons daarheen. Eenmaal aangekomen op locatie stonden er drie oudere vrouwtjes (waarschijnlijk familie) in een verder lege ruimte wat een restaurant moest voorstellen (het had net zo goed een wachtruimte van een vliegveld kunnen zijn). We lieten ons vervolgens een soort van kip curry aanpraten en we waren erg benieuwd wat hiervan konden verwachten. Uiteindelijk liet het eten niet lang op zich wachten en waren we ook erg verrast door de smaak ervan. Onze eerste ervaring met het Myanmarese eten was dan ook een goede en de plek waar we het aten maakte het helemaal af.

Na het eten was het dan bijna tijd voor onze busreis en we zijn teruggegaan naar het reisbureau. Hier zouden we een taxirit krijgen naar het busstation en dat was allemaal geregeld door de zakenman. Toen het uiteindelijk zo ver was kwam er een man die ons zou wegbrengen en werden onze tassen meegenomen door de werknemers. De taxi was echter geen auto of een busje maar betrof een fiets, met aan de zijkant een aantal houten plankjes en een heel klein bankje. Hier werden Lot en ik vervolgens ingevouwen samen met onze grote backpacks en we gingen op pad. We voelden ons wel enigszins schuldig voor de arme man die ons helemaal naar het busstation moest fietsen, maar na een paar keer links en rechts te zijn gegaan kwamen we al uit bij een rode bus. We keken elkaar vragend aan of we al gearriveerd waren. De man stapte van de fiets af en hielp ons met onze backpacks, wat betekende dat we aangekomen waren bij het “busstation”. In hoeverre je kon spreken van een station was wel de vraag aangezien het ging om een vervallen huis met harde muziek en een nog meer vervallen bus. Op het moment dat wij arriveerden waren ze ook nog bezig met het vastlassen van de spiegels. Dit beloofde dan ook een verschrikkelijke busrit te worden van 12 uur en we kregen al een beetje spijt te krijgen van onze eerdere beslissing.

Er werd ons vervolgens in de tuin een plastic stoel aangeboden en daar hebben wij rustig gewacht totdat we zouden vertrekken. Wanneer we rond keken viel het ons ook op dat wij de enige Westerse waren en dat er verder alleen maar locals meegingen. Na een kleine tien minuten vertraging was het tijd om te gaan en maakte wij ons klaar voor een helse busrit. Die busrit bleek in het begin alleen maar helser te worden aangezien we ongeveer anderhalf uur naar een soort van gebed moesten luisteren die echt enorm hard werd afgespeeld. Het enige voordeel tot nu toe was het bijna leeg zijn van de bus en daardoor konden Lot en ik heerlijk languit liggen. Na een kleine twee uur viel ook dit voordeel weg en probeerden we met een muziekje in ons oor de tijd te doden.

Weer een uur later was het tijd voor een eerste tussenstop en deze was bedoeld om wat lekkers te eten. We waren allebei al een beetje duf geworden van de reis en lieten het allemaal op ons afkomen. In een behoorlijk vervallen gebouw gingen we wederom op een mooie plastic stoel zitten en werden we overrompeld door Myanmarese jongens. Onder het mom van “waarom niet” besloot ik maar wat uit te kiezen aan de counter en lieten we ons wederom verassen wat betreft het eten. Ook dit keer viel het ons zeker niet tegen en werden we overladen met voedsel. Na deze korte tussenstop gingen we weer de bus in en maakten we ons op voor een nog negen uur durende reis. Ondanks alle mankementen en kapotte onderdelen in de bus hebben wij wonderbaarlijk goed geslapen gedurende de resterende rit. We waren dan ook niet vooruit te branden tijdens de tweede stop van de bus. Toen ik uiteindelijk de moed bij elkaar had geraapt om op te staan was de bus al van buiten afgesloten en zaten alleen lot en ik nog in de bus.

De bus was ook helemaal donker en na een tijdje merkten we dat we toch niet helemaal alleen waren toen ik iets hoorde ritselen bij onze plastic zak met eten. Ik pakte daarom mijn zaklamp erbij en zag tot mijn afgrijzen een kleine kakkerlak die onze lunch probeerde op te eten. Ik maakte vervolgens lot meteen wakker en we zijn maar even weggelopen van onze stoelen. Vervolgens hebben we wat rondgekeken in de bus en zagen we echt overal van alles rondkruipen en vliegen. We zaten dus opgesloten in een donkere bus met van allerlei ongedierte om ons heen (niet de meest ideale bustrip dus). Na een tijdje kwamen onze medepassagiers weer binnen en werden de lampen weer aangedaan. Wij zijn ook maar op onze plek gaan zitten en hebben nog even rond gekeken en op dat moment geen ongedierte meer gezien. Ondanks de gedachte aan al het ongedierte zijn we weer zo in slaap gevallen en ging de bus reis echt meer dan voorspoedig. Rond een uur of 5:15 kwamen we aan in Yangon en was het tijd om een taxi te zoeken.

Achteraf hebben wij geen enkele spijt gehad van de keuze die we hadden gemaakt, omdat we deze busreis eigenlijk ook niet wilde missen. Het gaf wel iets extra’s aan het reizen en het is ook wel leuk om mee te maken dat niet alles perfect is geregeld. In Thailand hebben we namelijk zo makkelijk kunnen reizen en hebben we eigenlijk in zoveel luxe geleefd dat deze ervaring juist erg leuk was. Zwaar vermoeid was het nu tijd voor een nieuw avontuur, namelijk het ontdekken van de grootste stad van Myanmar, Yangon.